canımı sıkan her şeyden önce kendimim..bakıyorum bi kendime..ota boka trip atan,siktiriboktan her şeye alınan,bazen çocuk gibi olan,dokunsan ağlayacak ,ruh hali değişken, depresyona meyilli, en sevdiği şey uyumak olan bi kız görüyorum..etrafımda her yeni günde yanımda olan insanlara minnet duyuyorum o yüzden..katlanıyorlar bana..ne bok yersem yiyeyim oradalar.. hep affedici, hep gülümseyen..ben kendime katlanamazken kendimi öldürmek isterken o biraz daha konuşayım da gülümseyeyim diye bekliyor..ha bu kızın canı sıkkın o ayrı..biraz sonra da kocaman güler o başka..ağlarken güler..gülerken surat asar..trip atarken güler..mutluyken tadı kaçar..katlanılmaz bana..bi bokum da yok zaten sıkılıp durur insanlar benden..ben kalamazken bu bedenin içinde onlar napsın ?
bunaldım..sıkıldım..bıktım
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder